„Religia między niebem a ziemią. Jana Andrzeja Kłoczowskiego filozofowanie o religii”
Joanna Barcik, współpraca Grzegorz Chrzanowski

Refleksja nad religią dominikanina Jana Andrzeja Kłoczowskiego dotyczy w równym stopniu zjawiska „powrotu sacrum” (o którym zresztą powiada, że ono nigdy naprawdę nie odeszło), jak i tradycyjnych form religijności, w których krakowski filozof poszukuje klucza do rozumienia tego, co dziś za Jurgenem Habermasem nazywamy „postsekularyzmem”. Jego filozoficzna droga rozpoczęła się od podjęcia zagadnień, które w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku w Polsce, ale chyba nie tylko, wydawały się najistotniejsze: królująca w filozofii marksistowskiej alienacyjna teoria religii, wedle której religia nie tylko jest nieprawdziwa, gdyż nie istnieje żaden Bóg niezależny od świadomości człowieka, ale przede wszystkim szkodliwa, ponieważ uniemożliwia jednostkom religijnym pełny rozwój. Obecnie koncentruje się on w swojej pracy intelektualnej na zrozumieniu i opisaniu w języku filozoficznym fenomenu religii w ogóle, jednak – ponieważ jest przekonany, że nie istnieje coś takiego jak religia uniwersalna – swoje badania prowadzi, opierając się przede wszystkim na religii chrześcijańskiej, którą zna najlepiej jako dominikanin, duszpasterz i kaznodzieja. W ostatnim czasie najbardziej zajmuje go badanie relacji między religią a naukami humanistycznymi, których styk uważa za punkt zapalny jednego z najciekawszych i stanowiących największe wyzwanie intelektualne sporów współczesności.

W jaki sposób przystępuje Kłoczowski do badania religii?
Czytaj całość (PDF)

Źródło: „Fenomenologia polska a chrześcijaństwo”, red. J. Gomułka, K. Tarnowski, A. Workowski, Kraków 2014, s. 415–430.